ตอนที่8: ก่อนเริ่มงาน
เสียงพูดคุยจ้อกแจ้กเงียบสงบลงเมื่อมีเด็กนักเรียนคนหนึ่งวิ่งเข้ามาในห้องเรียน
“อาจารย์ใหญ่กล่าวเปิดงานเสร็จแล้ว ให้ผู้เข้าประกวดไปเตรียมตัวหลังเวทีภายใน30นาที ถ้ามาสายจะถือว่าสละสิทธ์”
แทบจะทันทีเมื่อประโยคได้สิ้นสุดลง ความเงียบเพียงชั่วครู่ ก็กลายเป็นเสียงอึกทึกคึกโครมขึ้นยิ่งกว่าตอนแรกอย่างเทียบไม่ติด เสียงตะโกนโหวกเหวก ของหลายๆคนที่หันไปทางห้องแต่งตัว ของอีกหลายๆคนที่เริ่มโวยวายเพราะความกังวล
“เสร็จรึยัง!”
“รีบๆหน่อยเวลาไม่มีแล้วนะ!”
“จะทันมั้ยเนี่ย!”
“เหลืออีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมงแล้วนะ”
ปี2ห้อง3ทุกคนกำลังลุ้นกันตัวโก่งว่า เพื่อนๆของพวกเขาจะแต่งตัวเสร็จทันเวลาหรือไม่
เข็มนาฬิกาบอกเวลายังคงเดินต่อไป ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดหรือเดินช้าลงเลยแม้แต่น้อย ‘อีก15นาที’ ประโยคสั้นๆนี้ดังขึ้นในใจของทุกๆคน สายตาหลายคู่จ้องมองนาฬิกาสลับกับผ้าม่านผืนใหญ่ที่ถูกกันเป็นห้องแต่งตัว
ความเงียบเข้าปกคลุมห้องตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่มีใครรู้ มีเพียงเสียงลมหายใจเข้าออก เสียงเข็มวินาทีที่เดินเป็นจังหวะสม่ำเสมอ และเสียงข้าวของขยับเขยื้อนเพียงเล็กน้อยที่ดังผ่านม่านออกมา
“เสร็จแล้ว!!!” ราวกับผ่านไปนานแสนนาน น้ำเสียงยินดีถูกเปล่งออกมาจากเบื้องหลังม่านกั้น ก่อนปรากฏทีมช่างฝีมือประจำห้องที่ร่วมด้วยช่วยกันแปลงโฉมผู้เข้าประกวดของพวกเขา เดินออกมาพร้อมรอยยิ้มพึงพอใจ และตามมาด้วยคน2คนที่ตอนนี้มีผ้าคลุมขนาดใหญ่คลุมไว้ตั้งแต่หัวจรดเท้า
“คลุมผ้าไว้ทำไมล่ะ” เสียงร้องถามจากเด็กนักเรียนคนหนึ่ง
“จะได้ไม่มีใครเห็นก่อนขึ้นเวทีไง รับรองว่าถ้าวัดกันที่เรื่องความหล่อความสวยล่ะก็ ห้องเราไม่มีทางแพ้อย่างแน่นอน” หัวหน้าทีมช่างแต่งตัวกล่าวอย่างมั่นใจ
“ยังไม่รู้ผลแน่หรอกนะ เพราะเรายังไม่รู้เกณฑ์ตัดสิน ดังนั้นอย่าประมาท แต่ครูว่าพวกเธอรีบพา2คนนั้นไปหลังเวทีดีกว่านะ เพราะเหลือเวลาอีกไม่ถึง10นาทีแล้ว” อาจารย์คุโรคาวะเอ่ยเตือนนักเรียนในปกครองของตน ที่ตอนนี้มัวแต่สนใจผู้เข้าประกวดทั้งสองจนดูเหมือนจะลืมเรื่องเวลาไปเสียแล้ว
และดูเหมือนจะเป็นดังคาด เมื่อนักเรียนส่วนใหญ่มีอาการสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อพูดถึงเวลา พวกเขาจึงรีบพาทั้งสองคนออกจากห้องไปทันที ตามคำเตือนของผู้เป็นอาจารย์
ขณะที่กำลังเคลื่อนตัวออกจากห้องนั้น มาสะก็ได้ยินเสียงของไซน์ที่ดังเหมือนกับกำลังกระซิบเบาๆที่ข้างหูของเขา ทั้งที่จริงๆแล้วเจ้าตัวอยู่ห่างออกไปหลายเมตรเลยทีเดียว
“พยายามเข้านะ ฉันจะรอดูอยู่ข้างล่าง” มาสะหันไปมองไซน์เล็กน้อย สายตาของเขาบังเอิญไปสบกับนัยยน์ตาสีม่วงคู่สวยเข้าพอดี ไซน์ยิ้มเล็กน้อยเป็นเชิงให้กำลังใจ ก่อนส่งเสียงกระซิบของตนไปหามาสะอีกครั้ง
“ถ้าชนะ เดี๋ยวจะมีรางวัลให้” มาสะรีบเบือนหน้าหนี แล้วเพิ่มจังหวะในการก้าวเดินทันที
พอคิดว่าไซน์จะต้องเห็นเขาในสภาพน่าอายแบบนี้แล้ว...
ถึงเพื่อนๆจะบอกว่าแต่งออกมาได้ดีก็เถอะ...
มาสะแอบลอบถอนหายใจเบาๆเพื่อไม่ให้เพื่อนๆที่อยู่รอบตัวเขาได้ยิน ในใจก็คิดว่าตนเองคงทำอะไรกับเรื่องนี้ไม่ได้อยู่ดี ยังไงไซน์ก็ต้องเห็นแน่ๆ แถมจะหนีก็ไม่ได้ เพราะยังมีเพื่อนๆที่ตั้งความหวังไว้กับเขาอยู่...
ไซน์มองตามร่างบางที่เดินออกไปด้วยแววตาพราวระยับ ก่อนจะก้าวเท้าเดินออกจากห้องบ้าง เพียงแต่เส้นทางที่เขาเดินไปนั้น เป็นทางตรงข้ามกับที่มาสะเดินไปเท่านั้นเอง….
บริเวณทางเข้าหอประชุมตอนนี้แน่นขนัดไปด้วยผู้คนมากมาย ไม่ว่าจะเป็นนักเรียน นักศึกษา หรือแม้แต่ผู้ใหญ่วัยทำงานบางคน ที่พร้อมใจกันเดินเข้าหอประชุมเพื่อเข้าไปชมงานประกวดที่ขึ้นชื่อของโรงเรียน โรงเรียนเพียงแห่งเดียวในเมืองที่อยู่ท่ามกลางหุบเขาแห่งนี้ แต่ถึงแม้งานในวันนี้จะเป็นที่นิยมเพียงใด แต่ก็ยังมีคนคนหนึ่งที่ปลีกตัวออกมาจากความวุ่นวายนั้น
เบื้องหลังผ้าม่านสีขาวที่กำลังปลิวไสวด้วยสายสมที่พัดผ่านเข้ามา ปรากฏร่างสูงใหญ่ที่กำลังทอดสายตามองไปทางผู้คนมากมายด้วยสายตาเย็นชา
เหล่าผู้คนมากมายไม่เคยมีความหมายใดๆกับเขาเลย ยิ่งรวมกับเสียงดังแสนหนวกหูนั่นแล้ว เขาอยากจะกำจัดมันทั้งหมดให้สูญหายไปจากโลกนี้ซะจริงๆ!!
ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้นสามครั้งก่อนที่ประตูจะถูกเปิดออก ผู้ที่เปิดประตูเข้ามาเป็นชายหนุ่มร่างสูงโปร่งหน้าตาสะอาดสะอ้าน และเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาประจำห้องปี2ห้อง3 อาจารย์คุโรคาวะ ชูเซย์นั่นเอง
“อ้าว อาจารย์คุจิยังอยู่เหรอครับเนี่ย ผมนึกว่าคุณลงไปรอดูงานเหมือนคนอื่นๆแล้วซะอีก” อาจารย์คุโรคาวะเอ่ยทักทายอย่างเป็นกันเอง ซึ่งอาจารย์คุจิที่เป็นอาจารย์ประจำห้องพยาบาลแห่งนี้ ก็ละออกจากหน้าต่างแล้วหันมายิ้มแย้มทักมายตอบเช่นกัน
“พอดีเหลือตรวจความเรียบร้อยของเครื่องมือนิดหน่อยน่ะครับ ว่าแต่อาจารย์คุโรคาวะเป็นอะไรรึเปล่าครับถึงได้มาห้องพยาบาล”
“อ๋อ ผมมาขอพลาสเตอร์ปิดแผลน่ะครับ พอดีนักเรียนของผมไม่ระวังโดนคัตเตอร์บาด แต่ไม่ยอมมาห้องพยาบาลเพราะกลัวดูการประกวดไม่ทันน่ะครับ” อาจารย์คุจิพยักหน้าเข้าใจก่อนจะหยิบของที่ต้องการยื่นให้ ก่อนจะเอ่ยว่า
“ถ้ายังไงดูการประกวดเสร็จแล้วอย่าลืมบอกให้เด็กคนนั้นมาตรวจหน่อยนะครับ เพราะอาจเป็นบาทยักได้” อาจารย์คุโรคาวะพยักหน้าตอบก่อนมองของในมืออย่างพึงพอใจ และทำท่าว่าจะเดินออกไป แต่ก็หันมาถามอาจารย์คุจิด้วยเสียงเป็นมิตรว่า
“แล้วอาจารย์จะไปด้วยกันมั้ยครับ”
“เชิญอาจารย์คุโรคาวะไปก่อนเลยครับ ผมเหลืองานอีกนิดหน่อยแล้วถึงจะลงไป” อาจารย์คุจิตอบกลับด้วยรอยยิ้มสุภาพ แม้ภายในใจจะเริ่มรำคาญบุคคลตรงหน้ามากขึ้นทุกที หมอนี่เป็นบ้าอะไร ได้ของที่ต้องการแล้วก็ออกไปสิ จะมายืนทำหน้าเซ่ออยู่อีกทำไม
“อย่างนั้นเหรอครับ ถ้ายังไงก็รีบๆไปนะครับ ผมล่ะอยากให้อาจารย์เห็นของห้องผมจริงๆทำกันออกมาได้อย่างนี้” อาจารย์คุโรคาวะฉีกยิ้มกว้างพร้อมกัยชูนิ้วโป้งให้เป็รการการันตีความยอดเยี่ยม
หลังจากที่อาจารย์คุโรคาวะเดินออกไปแล้ว ใบหน้าที่เคยอ่อนโยนและประดับด้วยรอยยิ้มแสนสุภาพ ก็พลันหายไป ถูกแทนที่ด้วยใบหน้าเย็นชาที่ถูกตกแต่งด้วยแววตาเย็นยะเยือกที่มีท่าทีรังเกียจต่อทุกสิ่งอย่าง เข้ามาแทน
เขาจัดการล็อกประตูห้องที่ด้านหน้าประตูมีป้ายแปะไว้ว่าห้องพยาบาล แล้วทำการปิดหน้าต่าง ก่อนกระชากผ้าม่าน ให้ปิดตัวลงบดบังแสงอาทิตย์ยามสายที่สาดส่องเข้ามา เป็นผลให้ห้องสีขาวที่เคยสว่างไสว ดูอึมครึมขึ้นทันตา...
ไซน์เฝ้าดูเหตุการณ์ณืที่เกิดขึ้นอยู่เงียบๆจากมุมมืดมุมหนึ่งในห้องพยาบาลแห่งนั้น มองดูการกระทำทุกอย่างอย่างละเอียดถี่ถ้วน ผู้ชายคนนั้น คุจิ คาซึมะ เป็นคนที่อยู่ในรายชื่อต้องเฝ้าระวังเป็นพิเศษของแดนปีศาจ
เนื่องจากลูกน้องคนสนิทของเขาสืบได้ว่าผู้ชายคนนี้กำลังมีแผนการบางอย่างที่อาจส่งผลกระทบทั้งต่อโลกมนุษย์และปีศาจ ซึ่งมีหมายกำหนดการว่าจะเริ่มวันนี้ ด้วยตำแหน่งหน้าที่เจ้าชายปีศาจที่ค้ำคอ เขาจึงต้องมาตรวจดูด้วยตนเองอย่างเลี่ยงไม่ได้
ไซน์ยังคงเฝ้าดูคุจิที่ตอนนี้กำลังพยายามใช้ชอร์กเขียนอะไรบางอย่างลงบนพื้นห้องอย่างตั้งอกตั้งใจ แต่ภายในใจเขากำลังคิดถึงภรรยาในอนาคตของเขา ไม่รู้ว่าตอนนี้มาสะจะขึ้นเวทีไปรึยัง เขาอยากไปดูมาสะของเขาเหลือเกิน แอบภาวนาในใจว่าเขาจะสามารถจัดการเรื่องนี้ให้เสร็จก่อนมาสะจะขึ้นเวที
อีกด้านหนึ่ง คุจิกำลังยิ้มกระหยิ่มย่องอยู่ในใจ อีกไม่นาน อีกไม่กี่อึดใจเท่านั้น เขาก็จะสามารถทำความต้องการของตัวเองให้เป็นจริง ขอเพียงแค่เขาได้พลังนั้นมาเท่านั้น แล้วทีนี้ทุกอย่างก็จะอยู่ในกำมือ อยู่ในการควบคุมของเขาด้วยพิธีกรรมโบราณนี้ จะไม่มีใครสามารถขัดคำสั่งของเขาได้อีกแล้ว ทุกคนจะต้องเชื่อฟังคำสั่งของเขาทำตามทุกอย่างที่เขาต้องการ....
ไซน์พยายามทำเป็นไม่สนใจต่อความรู้สึกนึกคิดชั่วร้ายที่แผ่อารมณ์ด้านลบออกมาอย่างมากมายมหาศาล เฮ้อ อยากไปหามาสะจังเลย...
ขณะเดียวกันคนที่ไซน์กำลังคิดถึงอยู่นั้นตอนนี้กำลังตื่นเต้นกับจำนวนคนที่อยู่ด้านล่างเวทีจนอยากจะวิ่งหนีออกไปจากบริเวณนี้
ถึงเขาจะรู้ว่างานโรงเรียนได้รับความสนใจจากทั้งคนนอกและคนในทุกปี แต่ไม่เคยคิดเลยว่าจะมีคนมาดูเยอะขนาดนี้ นี่ขนาดว่างานยังไม่เริ่มคนยังขนาดนี้ เขาไม่อยากคิดเลยว่า ถ้าถึงเวลางานเริ่มแล้วคนจะเยอะขนาดไหน
“ตื่นเต้นเหรอ อิซึกิ” อาซาโนะที่ลงประกวดด้วยกันถามขึ้น
“ครับ...ผมไม่ชินกับการถูกคนเยอะๆจ้องน่ะครับ มันทำให้รู้สึกประหม่า” มาสะตอบตามตรง
“ฉันก็เหมือนกัน แต่ว่าถ้าพวกเราชนะจะได้ไปทะเลกันใช่มั้ย ฉันพยายามคิดถึงมันจะได้ไม่ตื่นเต้น ฉันยังไม่เคยไปทะเลสักครั้งเลย อิซึกิล่ะเคยไปรึเปล่า” อาซาโนะพูดถึงทะเลด้วยแววตาเป็นประกาย นั่นทำให้เขาได้เห็นอีกแง่มุมของเพื่อนสาวสุดห้าวประจำห้องที่เขาไม่ค่อยสนิทด้วยมากเท่าไหร่
“เคยไปตอนเด็กครั้งเดียวครับ จำไม่ค่อยได้แล้วด้วย” มาสะยิ้มแหยให้อาซาโนะเมื่อเธอมองเขาราวกับว่าต้องการให้เขาเล่าเรื่องทะเลให้ฟัง
“เหรอ...น่าเสียดายจัง”
“ไม่เป็นไรหรอกครับถ้าพวกเราพยายามเต็มที่พวกเราอาจได้ที่1ก็ได้นะครับ” มาสะพยายามพูดปลอบใจอาซาโนะ
“ไม่ใช่อาจจะ แต่พวกเราต้องคว้ารางวัลที่1 พร้อมกับรางวัลไปเที่ยวทะเลมาให้ได้” อาซาโนะพูดอย่างหมายมั่น ด้วยแววตาแรงกล้า มาสะอยากจะบอกเธอจริงๆว่าตอนนี้เธอดูหล่อมาก หล่อกว่าผู้ชายหลายๆคนที่เขารู้จักเสียอีก....
“สวัสดีครับท่านผู้มีเกียรติทุกท่าน วันนี้กระผม นากาฮาระ คิโยชิ รับหน้าที่เป็นพิธีกรประจำงานประกวดครั้งนี้ครับ” เสียงจากด้านหน้าเวทีดังขึ้นเรียกความสนใจจากทุกคน ทั้งผู้เข้าชมและบรรดาผู้เข้าประกวดที่ได้รับรู้ว่า อีกไม่กี่อึดใจงานก็จะเริ่มขึ้นแล้ว
“ทุกท่านคงทราบกันดีแล้วว่า ทุกๆปีที่โรงเรียนของเราจะมีการจัดงานประกวดที่เป็นไฮไลท์ของงานเรา ซึ่งงานประกวดนั้นจะเปลี่ยนไปทุกปี เพื่อความสนุกสนานของทุกท่าน และปีนี้การประกวดที่ทางโรงเรียนได้จัดขึ้นนั้นคือ......”พิธีกรเงียบเสียงไปพักหนึ่งราวกับต้องการกระตุ้นอารมณ์คนดู
“การประกวด Prince& Princess ครับ!!!!” ทันทีที่พูดจบก็เกิดคลื่นเสียงจำนวนมากดังจากเหล่าบรรดาคนดูเรื่องงานประกวดที่สุดแสนจะธรรมดา
“ทุกท่านอย่าเพิ่งโวยวายหรือลุกออกไปนะครับ เพราะการประกวดของเราไม่เหมือนที่อื่นๆแน่นอน เพราะผู้ที่จะลงประกวดตำแหน่งPrinceหรือเจ้าชายได้นั้นจะต้องเป็นเพศหญิงเท่านั้นครับ ซึ่งแน่นอนว่าตำแหน่งเจ้าหญิงเองก็ต้องเป็นเพศชายเท่านั้นที่ลงได้” เริ่มเกิดเสียงพูดคุยกันขึ้นอีกครั้ง บรรดาผู้ชมเริ่มพูดคุยกันว่าปีนี้คงได้ดูอะไรฮาๆอีกแน่เลย
“เริ่มสนใจกันแล้วใช่มั้ยครับ ก่อนจะเปิดตัวผู้เข้าประกวด ผมคงต้องขอให้ทุกท่านปรบมือต้อนรับคณะกรรมการทั้ง4ท่านของเราก่อน” เสียงปรบมือดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัวของบรรดาอาจารย์ที่ทำหน้าที่เป็นกรรมการประจำวันนี้
เก้าอี้กรรมการถูกเรียงจัดไว้ด้านหน้าของคนดูในมุมที่สามารถเห็นผุ้เข้าประกวดได้ชัดเจนที่สุด
ขณะที่พิธีกรกำลังแนะนำกรรมการแต่ละท่านอยู่นั้น ด้านหลังเวทีที่ทีมงานส่วนใหญ่เป็นนักเรียนของปี2ห้อง3ก็เรียกระดมผู้เข้าประกวดให้เข้าแถวตามลำดับเตรียมออกไปโชว์ตัวแล้ว ซึ่งแน่นอนว่าทางทีมงานก็แอบกระซิบให้กำลังใจกับตัวแทนผู้เข้าประกวดจากห้องของตัวเองอยู่เป็นช่วงๆ
ทางด้านคุจิที่เตรียมการทุกอย่างที่เขาต้องการเสร็จแล้ว กำลังเริ่มดำเนินการพิธีกรรมที่ตัวเองมาดหวังด้วยความยินดี หึหึหึ....ในที่สุด.....
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น