ตอนที่4: เจ้าหญิง?
จังหวะหัวใจที่เต้นระรัวราวกับจะหลุดกระเด็นออกมาจากอก เสียงหอบหายใจดังถี่กระชั้น ร่างบอบบางที่ตอนนี้ชุ่มไปด้วยเหงื่อ มาสะอยากจะกรีดร้องออกมา สายแล้ว คำๆนี้วนเวียนอยู่ในหัวของเขาตลอดเวลาที่วิ่งมาโรงเรียน ตอนนี้เขาสามรถวิ่งเข้าโรงเรียนทันก่อนประตูจะปิดได้ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังไม่สามารถวางใจลงได้ เขาต้องเข้าห้องให้ได้ก่อนอาจารย์จะเข้ามาเช็คชื่อ ระเบียงทางเดินตลอดทางที่มาสะวิ่งผ่านตอนนี้ร้างไร้ผู้คน
อา...ซวยแล้ว มาสะพึมพำในใจ เพราะอีกแค่ไม่กี่เมตรเขาก็จะไปถึงประตูห้องเรียนแล้วแต่เมื่อครู่เขากลับเห็นอาจารย์ของเขาเดินเข้าไปข้างในห้องเรียบร้อยแล้ว
“สวัสดีนักเรียนทุกคน เรามาเริ่มด้วยการเช็คชื่อก่อนโฮมรูมดีกว่า” อาจารย์หนุ่มที่เป็นอาจารย์ประจำชั้นของนักเรียนปีสอง ห้องสาม อาจารย์คุโรคาวะ ชูเซย์ กำลังเปิดสมุดรายชื่อนักเรียนเตรียมเช็คชื่ออยู่ แต่ก่อนที่อาจารย์จะมีโอกาสได้ขานชื่อนักเรียนคนแรกประตูห้องก็เปิดออกอยากแรงพร้อมเสียงพูดของคนที่กำลังหอบอย่างหนัก
“ผม...มา....ทันมั้ย...ครับ”มาสะถามอย่างยากลำบากเขาหอบหายใจอย่างหนักพยายามกอบโกยเอาอากาศเข้าปอดไปให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะวิ่งมาค่อนข้างไกลท่ามกลางแสงแดดและฝุ่นควัน เขาไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนี้หน้าตัวเองนั้นแดงมากแค่ไหน พ่วงกับอาการหอบหายใจราวกับว่าจะไม่ไหวแล้ว แถมเสื้อผ้าที่เจ้าตัวมักจะแต่งเรียบร้อยวันนี้ก็กลับหลุดลุ่ยจนทำให้เห็นผิวเนื้อสีขาวด้านใน และเหงื่อที่ออกมามากนั้นก็ทำให้เสื้อนักเรียนสีขาวแนบไปตามทรวดทรงร่างกายผอมเพรียวของเขา ทำให้ทั้งผู้ชายและผู้หญิงหลายๆคนในห้องแอบกลืนน้ำลายกลับสภาพของมาสะตอนนี้กันกว่าค่อนห้อง จากเด็กผู้ชายเงียบๆที่ไม่ค่อยโดดเด่นอะไร หลังจากวันนี้หลายคนจะเริ่มจับตามองดูเขา
“ทันเวลาพอดีเลย แต่งตัวให้เรียบร้อยแล้วไปนั่งที่ได้แล้วจะได้เริ่มเช็คชื่อกัน” มาสะโค้งให้กับอาจารย์ทันทีแล้วรีบไปนั่งประจำที่ของตัวเองพร้อมกับจัดการแต่งตัวของตัวเองให้เรียบร้อย
หลังจากที่จัดเสื้อผ้าให้เข้าที่เรียบร้อยแล้วมาสะก็จัดการเก็บของทุกอย่างให้เข้าที่ก่อนจะตัดสินใจเสยผมที่มักจะตัดปิดหน้าเอาไว้ออกไปเพราะตอนนี้อุณหภูมิร่างกายของเขาสูงมากจนเขาต้องทำทุกวิถีทางเพื่อให้มันเย็นลง เขาพยายามเอาสมุดโน๊ตมาพัดไล่ความร้อนออกไปพร้อมทั้งกระพือเสื้อเบาๆเพื่อให้รู้สึกเย็นขึ้น ซึ่งทุกชั้นตอนกระบวนการล้วนอยู่ในสายตาของคนเกือบทั้งห้องก็ว่าได้ มาสะไม่รู้หรอกว่าตอนที่เขาเสยผมที่เคยปิดบังใบหน้าออกไปนั้น คนเกือบทั้งห้องต้องกลั้นหายใจกับภาพที่เห็นเพราะมันได้เปลี่ยนเด็กเรียนผอมแห้งท่าทางขี้โรค ให้กลายเป็นหนุ่มน้อยหน้าหวานที่ตอนนี้เซ็กซี่จนใครหลายๆคนอยากจะได้ไว้ในครอบครอง
‘สงสัยต้องทำอะไรกับเรื่องนี้ซะแล้ว’ เสียงๆหนึ่งดังขึ้นเบาๆโดยไม่มีใครได้ยิน
“น่าแปลกนะทำไมวันนี้นายมาสายได้ล่ะ” ไอโด้ที่นั่งข้างๆเปิดปากถามมาสะเบาๆ
“พอดีนอนเพลินไปหน่อย” มาสะพยายามไม่คิดถึงเหตุผลที่แท้จริงของการมาสายครั้งนี้ ทั้งหมดเป็นเพราะไซน์นั่นแหละที่เอาแต่แทะโลมเอาเปรียบเขา โดนไม่ได้สนใจเลยว่าเขาอยากโดนแบบนั้นมั้ย ถึงจะปฏิเสธรสสัมผัสที่เขามอบให้ได้ก็เถอะ มันชั่งเย้ายวนจนเขาไม่สามารถผลักมันออกไปได้ทุกที
“นายน่าจะออกกำลังกายบ่อยๆนะหน้านายแดงขึ้นอีกแล้ว” ไอโด้กล่าวเรียบๆก่อนจะหันไปขานรับเสียงเรียกชื่อของอาจารย์ โดยปล่อยให้มาสะโทษไซน์อยู่ในใจเบาๆ
“เอาล่ะนักเรียนทุกคน ครูมีเรื่องจะมาประกาศในทุกคนทราบ” อาจารย์คุโรคาวะเอ่ยๆพร้อมกับเคาะกระดานเบาๆเพื่อเรียกความสนใจจากนักเรียนในห้อง
“อย่างที่ทราบ อาทิตย์หน้าจะเป็นวันครบรอบสถาปนาโรงเรียนของเรา ซึ่งก็จะมีกิจกรรมเหมือนทุกๆปี อย่างที่ได้บอกไปแล้ว ที่ประชุมได้กำหนดมาแล้วว่าปีสอง ห้องสาม มีหน้าที่ดูแลความเรียบร้อยของงานประกวดต่างๆร่วมกับพวกปีสาม” ทุกๆปีโรงเรียนแห่งนี้จะจัดงานกิจกรรมวันครบรอบก่อตั้งสถาบันขึ้น ซึ่งก็มักจะมีการออกร้านของครูนักเรียน การแสดงละครและอื่นๆอีกมากมาย เนื่องจากเป็นงานที่เปิดให้บุคคลภายนอกเข้ามาได้ และมีการเก็บค่าเข้างาน ทำให้ทางแผนกกิจกรรมจะยื่นหน้าที่รับผิดชอบให้แต่ละห้องเรียนไปทำแทนที่จะให้คิดเอง เพื่อที่ภายในงานจะได้มีความสมดุลของร้านและกิจกรรมต่างๆ
“อาจารย์ครับ ปีนี้เป็นประกวดอะไรเหรอครับ” เด็กคนหนึ่งแถวๆประตูห้องยกมือขึ้นถาม เพราะทุกปีการประกวดจะเปลี่ยนไปไม่ซ้ำแบบ ปีก่อนประกวดแฟนซี บางปีประกวดว่าใครจะแต่งตัวออกมาได้น่าเกลียดกว่ากัน ซึ่งงานประกวดแต่ละปีก็จะมีความสนุกแตกต่างกันออกไป ถือเป็นสีสันไฮไลท์ของงานโรงเรียนทุกปีเลยก็ว่าได้
“ปีนี้เรามีการจัดประกวด Prince & Princess”
“อะไรน่ะทำไมปีนี้มันธรรมดาจัง” มีเสียงเด็กผู้หญิงพึมพำออกมาจากกลางห้องทันทีที่อาจารย์พูดจบ
“ก็ไม่เชิงว่าธรรมดานะ Prince นี่กำหนดว่าต้องเป็นผู้หญิงประกวดให้หาที่หล่อที่สุด ส่วน Princess นี่กำหนดให้เป็นผู้ชายที่สวย หรือสามารถแต่งชุดกระโปรงได้น่ารักที่สุดเข้าประกวด แต่ละห้องต้องส่งคนเข้าประกวดมิเช่นนั้นจะถือว่าสละสิทธิ์ มีรางวันเป็นทัวร์ทัศนะศึกษาที่ทะเลตอนปิดเทอมเป็นรางวัล” ทันทีที่พูดถึงรางวัลเสียงพูดคุยมากมายก็ดังขึ้นเพราะที่จังหวัดแห่งนี้พื้นที่ส่วนใหญ่เป็นภูเขา และทะเลที่ใกล้ที่สุดก็อยู่ห่างออกไปหลายร้อยกิโล ทำให้เด็กๆส่วนใหญ่ไม่ค่อยมีโอกาสได้ไปเที่ยวทะเลกันนัก
“เอาฟังก่อนๆ ครูรู้ว่าพวกเธออยากได้รางวัลกันฟังกติกาก่อน เกณฑ์การตัดสินจะไม่ตัดสินที่หน้าตาเพียงอย่างเดียว แต่จะมีการทดสอบคุณสมบัติด้วย เขาไม่ได้บอกมาว่าจะทดสอบอะไร การทดสอบจะบอกในวันประกวดเลย หลักๆก็มีแค่นี้ เวลาเหลืออีกนิดหน่อยเอาเป็นในทุกคนโหวตเลือกตัวแทนห้องไปแล้วกัน” เมื่ออาจารย์พูดจบเด็กนักเรียนส่วนใหญ่ก็เริ่มหันซ้ายแลขวาดูว่าเพื่อนคนไหนในห้องที่จะสามารถคว้ารางวัลมาให้พวกเขาได้
“หนูเสนออาซาโนะค่ะ” เด็กผู้หญิงคนหนึ่งยกมือขึ้นกล่าวเสียงดังเรียกความสนใจจากคนทั้งห้องให้ไปรวมที่อาซาโนะ อาซาโนะเป็นเด็กผู้หญิงที่มีใบหน้าคมรับกับผมซอยสั้น คิ้วโก่งสวยได้รูปถือว่าเป็นคนหน้าตาดีคนหนึ่งเลยทีเดียว เป็นรู้กันว่าอาซาโนะนั้นทั้งห้าวแล้วก็เก่งจนผู้ชายหลายคนยังหวั่นถ้าไปทำให้เจ้าตัวโกรธ
“อาซาโนะ สินะ” อาจารย์คุโรคาวะค่อยเขียนชื่อของอาซาโนะลงบนกระดาน ใต้ชื่อมีตัวอักษรภาษาอังกฤษที่เขียนคำว่า Prince
“ตำแหน่ง Prince มีใครจะเสนอคนอื่นมั้ย ถ้าไม่มีครูจะส่งอาซาโนะเป็นตัวแทนนะ” ไม่มีเด็กคนไหนเสนอชื่อเพื่อนคนอื่นเลย เพราะทุกคนต่างคิดว่าอาซาโนะนั้นเหมาะสมกับตำแหน่งนี้แล้ว
“ไม่มีงั้นต่อไปจะเสนอให้ใครเป็น Princess” เด็กผู้ชายหลายคนเริ่มพยายามปั้นหน้าตัวเองให้ดูโหดขึ้นและพยายามมองหาผู้ชายที่พอจะลงได้เพราะถ้าไม่มีใครยอมลงละก็ คงไม่พ้นจับสุ่มลงแน่ๆ แล้วสายตาหลายสิบคู่ก็ไปหยุดอยู่ที่เด็กผู้ชายคนหนึ่งที่ตอนนี้ก็ยังคงกระพือเสื้อพร้อมทั้งเอาสมุดมาพัดไล่ความร้อนของตัวเองออกไปอยู่
“ผมเสนออิซึกิ มาซาฮิโกะครับอาจารย์” ไอโด้กล่าวเสียงฉะฉานเพราะรู้ว่าคนอื่นถึงจะอยากเสนอชื่อนี้ออกไปมากแค่ไหนแต่ก็ไม่กล้า เพราะทุกคนรู้ว่ามาสะนั้นสนิทกับไอโด้ แถมไอโด้ยังเคยจัดการกับพวกที่คิดจะมาแกล้งมาสะซะไม่เหลือ พวกเขาเลยไม่กล้าเสนอเพราะอาจจะทำให้ไอโด้ไม่พอใจได้
“มีใครจะเสนอคนอื่นอีกมั้ย”
“คนนี้แหละครับ/ค่ะ!!!” เสียงประสานของคนทั้งห้องทำเอามาสะดุ้งเลยทีเดียวก็แค่งานโรงเรียนที่จัดทุกปีพวกนี้จะจริงจังเกินไปรึเปล่า มาสะคิดในใจ
เขาไม่ได้อยากลงประกวดสักเท่าไหร่หรอกแต่พอเห็นเพื่อนทั้งห้องพูดแบบนั้นแล้วเขาปฏิเสธไม่ลงจริงๆ หวังว่างานนี้คงไม่จับเขาไปทำอะไรแปลกๆนะ มาสะถอนหายใจเบาๆอย่างปลงตก
“เราได้ตัวแทนที่จะลงประกวดแล้วต่อไปก็” อาจารย์คุโรคาวะเปิดอ่านเอกสารในมือไปเรื่อยๆเพื่อหาเนื้อหาสำคัญที่จะต้องบอกแก่นักเรียนของเขา
“อืม หลักๆก็มีแค่นี้แหละ งานประกวดก็ได้ตัวแทนแล้ว อ้อ คุยกันเองนะว่าใครจะเป็นคนหาชุดให้ตัวแทนใส่ในวันประกวด แล้วก็คนที่เหลือก่อนวันงานสามวันไปอย่าลืมไปคุยกับพวกปีสามที่ดูแลเรื่องสถานที่ด้วยล่ะ เอาล่ะหมดคาบแล้วถ้ามีอะไรสงสัยก็ไปถามที่ห้องพักครูนะ” หลังจากที่อาจารย์เดินออกไปแล้วอยู่ก็มีเสียงผู้หญิงดังขึ้นมา
“ฉันขอทำชุดให้ PrinceกับPrincessได้มั้ย บ้านชั้นเป็นร้านทำชุดพอดีน่ะ” เมื่อไม่มีใครปฏิเสธหน้าที่หาชุดจึงตกเป็นของผู้หญิงคนนั้นทันที...
“ไอโด้ นายเสนอชื่อฉันทำไมเนี่ย” มาสะหันไปคุยกับไอโด้ระหว่างรออาจารย์คาบต่อไปเข้า
“เอาน่า พวกเราก็อยากไปทะเลกันทุกคน ถ้านายลงเปอร์เซ็นที่พวกเราจะชนะก็เพิ่มขึ้น” ไอโด้ฉีกยิ้มทะเล้นส่งให้มาสะ จริงๆลึกๆในใจแล้วเขาก็อยากเห็นเหมือนกันว่ามาสะใส่กระโปรงแล้วจะออกมาเป็นอย่างไร คิดแล้วคงเข้ากันพิลึก
“ฉันไม่รู้สึกเหมือนตัวเองโดนชมสักนิด” มาสะถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจก่อนฟุบลงกับโต๊ะ ในใจก็พลางคิดไปถึงผู้ชายผมสีชาที่มีในตาสีม่วงคนนั้น ตอนเย็นไซน์จะยังอยู่ในบ้านมั้ยนะ หรือว่าจะกลับไปแล้ว ต้องยอมรับว่าในใจลึกๆแล้วเขาดีใจ ดีใจที่อยู่ๆไซน์ก็โผล่เข้ามา เขารู้สึกว่าต่อจากนี้ไปชีวิตของเขาคงไม่ต้องเหงาและว้าเหว่อีกแล้ว ชีวิตที่เหลืออยู่ไม่มากนี้....
“เฮ้ย อิซึกิเป็นไรไปแค่นี้ทำงอนเป็นผู้หญิงไปได้” ไอ้โด้ที่เห็นมาสะนอนฟุบไปตกใจเล็กน้อย เขาไม่คิดว่าด้วยคำพูดเล็กๆน้อยๆอย่างนี้จะทำให้มาสะงอนได้
“ฉันเปล่างอนแค่ง่วงนิดหน่อย” มาสะหันหน้ามาพูดกับไอโด้ทั้งที่หัวยังคงฟุบติดกับโต๊ะอยู่
“ไหนเมื่อเช้าบอกว่ามาสายเพราะนอนเพลินไงแล้วทำไม่ยังง่วงอยู่” คำพูดที่ไอโด้เปลยออกมาเบาๆทำให้มาสะต้องหันหน้าหลบลงไปฟุบกับโต๊ะเหมือนเดิม เขารู้ว่าตอนนี้หน้าเขาต้องแดงแน่เลยเพราะเขาคิดถึงฉากหน้าประตูกับไซน์อีกแล้ว
“เออใช่ อิซิกิสุขสันต์วันเกิดนะ ฉันเตรียมของขวัญไว้ให้แล้วแต่ไม่ได้เอามา เดี๋ยวฉันเอาไปให้ตอนเย็น เดี๋ยวเย็นนี้มาจัดปาร์ตี้กันสองคนเหมือนปีที่แล้วดีกว่า” ไอโด้พูดกับมาสะพร้อมกับนึกย้อนไป หลังจากที่มาสะสูญเสียพ่อและแม่ไปได้ประมาณหนึ่งปี ไอโด้ก็มักจะมาจัดงานเลี้ยงวันเกิดให้มาสะทุกปี งานเลี้ยงๆเล็กที่มีกันแค่สองคน
“อือ” มาสะตอบรับเบาๆก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทราไป งานเลี้ยงเหรอ แต่ปีนี้งานเลี้ยงวันเกิดปีนี้คงไม่ได้มีกันแค่สองคนเหมือนทุกปีแล้วล่ะ......
...............................
........ไซน์...........
................
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น