My fragranced world (Yaoi) บันทึกที่ 2

บันทึกที่ 2 ตื่นเต้น ไปเที่ยว

                พ่อกับแม่แอบเอาบันทึกของผมไปอ่านด้วยแหละ ถึงจะแอบอ่านตอนผมอาบน้ำแต่ใช่ว่าผมจะไม่รู้นะ ก็เล่นมากอดผมหลังจากเพิ่งอาบน้ำแบบนั้น มีพิรุธเห็นๆ แต่ผมไม่ต่อต้านอะไรหรอกผมชอบกอดแม่ เพราะแม่มักมีกลิ่นแป้งหอมๆ แต่ถ้าเป็นไปได้ผมอยากให้พ่ออาบน้ำก่อนมากอดผม เพราะหลังทำงานเสร็จ พ่อกลิ่นแรงน่าดู ไม่ได้ว่าพ่อเหม็นนะ แต่พอดีว่าผมจมูกดีน่ะ เขียนขนาดนี้แล้วพออ่านเสร็จก็เอาไปปฏิบัติด้วยล่ะ ฮ่าๆ

                ผมไม่หวงบันทึกเล่มนี้หรอก เพราะชีวิตผมมันก็วนคล้ายๆเดิมเป็นกิจวัตรอยู่แล้ว เมื่อกี้นั่งดูสารคดีกันตอนกินข้าวเย็น เลยตกลงกันว่าเสาร์นี้เราสามคนพ่อแม่ลูกจะไปเที่ยวสวนสัตว์กัน เพราะ แม่อยากให้ผมออกจากบ้านบ้าง เอาจริงๆก็แอบตื่นเต้นเพราะไม่ได้ไปไหนมาพักใหญ่แล้ว วันเสาร์คนน่าจะเยอะ ต้องเตรียมน้ำ เตรียมพัด และยาดม ให้พร้อมเพราะไม่รู้ว่าอากาศจะร้อนมั้ย จริงๆแล้วผมก็แอบกังวลเล็กๆ นั่งทำงานอยู่บนเก้าอี้ทั้งวัน แถมไม่ค่อยได้ออกกำลังกายอีกต่างหาก เรี่ยวแรงมันก็ถดถอย เลยระแวงว่าตัวเองจะไปเป็นลมไม่รู้ตัวเหมือนสมัยเด็กๆเข้า

                แต่ไม่เป็นไรหรอก ไปกันสามคน แล้วผมก็จะเตรียมตัวดีๆ ทริปวันเสาร์นี้จะได้ราบรื่น วันนี้นั่งลิสต์ของวางแผนเที่ยว แล้วก็แปลงานเสร็จไปแล้วอีกงานไม่รู้จะเขียนอะไรแล้ว งั้นวันนี้เอาสั้นๆแค่นี้ก็พอ รอให้ถึงวันเสาร์แทบไม่ไหว อีกสามวัน ตื่นเต้นๆ เหมือนผมได้กลับไปเป็นเด็กอีกครั้งเลย นั่งนับวันรอไปเที่ยวแบบนี้

                นึกๆดูแล้วครั้งสุดท้ายที่ไปเที่ยวด้วยกันสามคนพ่อแม่ลูกแบบนี้ คงเป็นตอนที่ไปเที่ยวดอยอินทนนท์ตอนม.ต้นสินะ ตอนนั้นรู้แค่ว่าตัวเองตาบอดสีอย่างเดียว ไปกางเต้นต์นอนกันตอนหน้าหนาว ผมโดนแม่จับใส่เสื้อกันหนาว หมวก ผ้าพันคอเต็มชุดเลย ตอนนั้นก็คิดเองเออเองว่ามันเป็นแฟชั่นที่ต้องใส่ตอนมาเที่ยวยอดดอยสินะ เพราะคนอื่นๆก็แต่งคล้ายๆกัน คิดแล้วก็ขำ

                พอมารู้ตอนหลังว่ามีปัญหาอื่นร่วมด้วย พวกเราก็ไม่เคยไปเที่ยวจริงๆจังๆอีกเลย วันหยุดไม่ไปโรงพยาบาล ก็อยู่บ้านตลอด พอได้มาเขียนอดีตไล่ดูแบบนี้แล้วผมก็พอเข้าใจเหตุผลล่ะนะ ตอนนั้นที่ยังไม่รู้ว่าค่าใช้จ่ายในการรักษาผมจะมากน้อยแค่ไหน ตรงไหนประหยัดได้ก็คงต้องประหยัดไว้ก่อน แต่ผมก็คิดว่าผมยังโชคดีที่ถึงหลายๆอย่างจะไม่เหมือนคนปกติ แต่อย่างน้อยผมก็ไม่ต้องการอุปกรณ์พิเศษราคาแพง หรือคนคอยดูแลยี่สิบสี่ชั่วโมงเหมือนคนที่โชคร้ายคนอื่นๆ ผมยังสามารถดำเนินชีวิตประจำวันได้ แค่ต้องมีสติและระวังตัวมากหน่อยเท่านั้นเอง

                ไม่รู้จะเขียนอะไรแล้ววันนี้ นอนดีกว่าจะได้ถึงวันเสาร์เร็วๆ แล้วจะได้ไปเที่ยวกัน สวนสัตว์ที่ไปจะมีเพนกวิ้นมั้ยนะ อยากเห็นจังเลย

-----------------------------------------------

พยายามเขียนออกมาให้เหมือนตัวเอกของเราเป็นคนเขียนบันทึกเรื่องราวออกมาด้วยตัวของเขาเอง ดังนั้นตอนจะมียาวบ้างสั้นบ้างตามเหตุการณ์ต่างๆ

ตอนต่อไป >> บันทึกที่ 3