ดอกไม้ดอกนั้น

'ดอกไม้ดอกนี้สีอะไร'

'สีแดง!'

เสียงประสานของเด็กน้อยดังขึ้นพร้อมๆกัน 

"สีฟ้า" ดอกไม้ดอกนั้นสีฟ้า เสียงกระซิบแผ่วเบาไร้ซึ่งคนสนใจ ท่ามกลางเสียงจอแจของเด็กๆส่วนใหญ่

ทำไมถึงไม่มีใครเห็นเหมือนเขา สีฟ้าน้ำทะเลสวยเด่นขนาดนั้น แต่ทุกคนกลับเห็นเป็นสีแดง เพราะอะไรกัน

เด็กน้อยได้แต่เฝ้าถามตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทำไมกัน ทำไม เขาถึงมองเห็นไม่เหมือนคนอื่น แค่ดอกไม้ดอกนั้น ทำไมมันถึงได้ตามกวนใจเขาอย่างนี้

วันเดือนปีไหลผ่าน

เด็กน้อยเติบโตขึ้นเป็นหนุ่ม แม้จะไม่ได้เฝ้านึกถึงเรื่องนี้อยู่ตลอดเวลา แต่ทุกครั้งที่เห็นดอกไม้สีแดง ความทรงจำในวัยเด็กก็หวนกลับมาให้ครุ่นคิดอยู่เรื่อยไป

แล้ววันนึงเขาก็ได้เห็นแปลงดอกไม้สีแดงสดใส แต่ฉไนกลับมีดอกหนึ่งที่แตกต่าง 'สีฟ้า' ดอกไม้สีฟ้าที่ชูช่อเด่นท่ามกลางมวลไม้สีแดง

ความทรงจำวัยเยาว์กลับมาอีกครั้ง

ดอกไม้สีฟ้าที่เขาเห็นมันเป็นสีฟ้าจริงหรือ

หรือเขาเห็นมันแค่เพียงผู้เดียวเฉกเช่นครั้งก่อน

ชายหนุ่มไม่มั่นใจสักนิด มองซ้ายขวาหวังหาตัวช่วย

"คุณอาครับ ดอกไม้ดอกนี้ พี่เห็นเป็นสีอะไรเหรอ?" เอ่ยถามชายแปลกหน้าที่เดินผ่านมา

ชายแปลกหน้าไม่ตอบ เพ่งมองดอกไม้ที่ว่าครู่หนึ่ง ก่อนหันมายิ้นให้ชายหนุ่ม

"มันสำคัญด้วยหรือว่าดอกไม้ที่เห็นเป็นสีอะไร มันอาจจะเป็นสีแดง สีฟ้า หรือสีขาว ก็แล้วแต่คนเราจะเรียกไม่ใช่หรอกรึ แล้วพ่อหนุ่มล่ะ มองมันเป็นสีอย่างไร สีแห่งความกลมกลืน หรือสีของความแตกต่าง หรือดอกไม้ดอกนี้ต้องการจะบอกอะไรบางอย่างกับเรา"

ชายหนุ่มงุนงงกับคำพูดที่ได้ยิน จ้องมองดอกไม้สีฟ้านิ่งเงียบ

"สิ่งสำคัญ ไม่ได้อยู่ที่ว่าเรามองเห็นมันเป็นสีอะไร แต่เรามองเห็นสิ่งที่สะท้อนอยู่หรือไม่ต่างหาก พ่อหนุ่มเห็นถึงเส้นทางที่ดอกไม้ดอกนี้นำไปหรือไม่ นำไปสู่ทางใดตัวเราเท่านั้นที่เป็นผู้ตีความ"

"ผมคิดว่าผมเข้าใจอะไรขึ้นมาอีกนิดแล้ว"

นั่นสินะ เขามัวแต่คิดว่า ดอกไม้ดอกนั้นสีอะไร ดอกนี้สีอะไร เขาจะสนใจทำไมว่าเขาเห็นเหมือนหรือไม่เหมือนคนอื่น แค่เขามองยาวต่อไป มองในแบบของตัวเขาเอง มองเลยไปว่ามันจะนำไปสู่สิ่งใด ต่อยอดเส้นทางชีวิตของเขาได้แค่ไหน  มีประโยชน์หรือโทษอะไรรึเปล่า มุมมองของตัวเขาเอง....







แถมท้าย

"ลุงพูดฟังงงๆใช่มั้ยล่ะ จริงๆแล้วลุงตาบอดสีนะ ลุงไม่แน่ใจเท่าไหร่หรอกว่ามันเป็นสีอะไร แหมก็ต้องพูดให้ดูมีหลักการไว้ก่อน ฮ่า"